XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Narrazio batasungabe aurremodernoetan bezala,
Narrazioak ez dio irakurleari ikuspuntu bakar bat eskaintzen errealitatearekiko.
Aitzitik, narrazio errealistak magikoez eta mitikoez nahasten dira, irakurlea liluratuz, bere atentzioa suspendituz.
Oraindik ere hurrunago joan gintezke bai geografian eta denboran honelako egitura aurremodernoak topatzeko, baina oraingoz historizitate bati huts egin ez diezaiogun, kasuistika antropologiko edo konparatibo batean sartzeko arriskuari ekidinez, Erdi Aroan behintzat izan direla esango dugu.
Bestalde eta modernitatearen amaieraraino etorrita, Hego Ameriketako tradizioan ikusten dugu joera hau, hala nola
Lanok ere narrazio ez-bateratuek eta egitura magiko eta fantastikoek egituratzen dituzte.
Ondorioa beraz zera da, gizabanako baten alienazioa eta ekintza batasuna ematen duen narrazio-forma antropozentriko, errealista, gatazkati eta ez-mitikoa modernitatean bakarrik gertatu dela eta modernitatearekin batera desagertu direla
Azkenik eta sail hau bukatzeko,
Beste hitz batzutan esateko, munduaren osotasunaren kontzientzia lortu duen literaturak, literatura modernoak ez bezala,
Hain zuzen, kasu hauxe da Erdi Aroko literaturarena
Literatura hauek progresu baten, norantza bakar baten, zentzua galtzen dute, izan ere osotasunak progresio bakar eta lineal baten ideia deuseztatzen baitu.
Literatura ez-modernoetan desagertu egiten da interesa literatura modernoan ibilbidearen metaforaren bidez adierazten den telosarekiko.
Literatura ez-modernoek ez garamatzate lur berri batera, aurreko guztia zahar bihurtuko duen lur berri batera.
Aitzitik, beti ere etxean gaudela azpimarkatuz, bidezidor tipi eta lokalen lilura eta magia deskubritzen dute eta, batzutan, berauon tragedia ekidinezina halaber.
Hala,